Muhafaza

Değişik şeyler yaşıyoruz. Aslında değişik mi yoksa bana mı öyle geliyor emin değilim. Bir arkadaşım boşandı geçen yaz. Tabi ki olabilir, her ilişki yürümek zorunda değil ama, ayrılığın da bir raconu olmalı gibi geliyor. İyi kötü bu insan senin eşin olmuş, karım demiş gezdirmişsin kolunda vs vs.

Şimdi yeni bir ilişkisi var. Sadece bana düşen daha doğrusu haddime düşen'' hayırlısı olsun demek'', sonuçta ben onay merci değilim. Fakat yeni kişi biraz nasıl söyleyeyim iyi bir insan eminim ki ama çiğ mi derler öyle işte. Expanded personality disorder diye bir şey var mı ki?

Kıskançlığı varmış, bizim adam öyle dedi, ben de baştan konuş atsın o zehrini demiştim, dün bizzat yaşadım: kim o arayan, hangisi o falan. Bunlar başta hoş geliyor bu heriflere vay beni kıskanıyor seviyor ki kıskanıyor diye. Görürüz şekerim, sosyal hayatını elinden bir alsın, cicim ayları bir geçsin! O sebeple baştan konuşmak , gerekirse hiç devam etmemek en iyisi. Zayıf, sorunlu karakterlerin işidir kıskanma, ve bunu karşı tarafa negatif yansıtma.

Konu dağıldı gene ayrılmanın da bir raconu olmalı lafımın sebebine geleyim. Biliyoruz ki social life before facebook ve after olarak ayrılıyor. Bu bir milad ve insanlar komik işler peşinde, yemeyip içmeyip video, haber, quote paylaşan mı arasın soru işaretleri ve ünlemlerle gizli mesaj verenler mi her çeşidi var. Bu eleman benim hatırladığım kadarı ile socially pek özel hayatını yayınlamazdı ama bu sefer yeni kızla adım atsa mobile uploads şeklinde ekranda. Bu değişimin sebebi i guess tabi ki bildiğim birşey yok, kızın vınn vınn ları gibi. He has a owner, socially published, ona göre mesajı. Tamam ona da ok de bana kirli geliyor, ahlaki olarak da kirli ama sadece bir his sonuçta şu açıdan yanlış diyebileceğim pek şey yok new world order buysa eğer.

Takıldığım nokta bir an boşanılan eş gibi düşünüyorum sonuçta biliyorum ki bu bir merak bir şekilde takip ediyordur, sabah elele resim, öğlene sarmaş dolaş, akşam kucak kucağa, gerek var mı ki bunlara? Neyin kime ispatı ki bu? Çekip konuşsam: desem ki yahu gerekli mi bu atraksiyonlar, yaşayın kendi kendinize ilişkinizi, kullandırma kendini (ki bu fresh çift kalabalık kadrolu bir yerde beraber çalışıyorlar, yani anonsta çok fazla alt metin var) yine kötü ben olacağım.

Bu sefer tarihe not olsun diye yazdım, ve içime atacağım bunu. Kötü olmaktan sıkıldım. Sevdiklerinize fikirlerinizi söyleyip tepki almamak için yahut sizin ne demek istediğinizi anlamaları için arkadaşlığın eskiye dayanması maalesef şart gibi, Bu anlamda arkadaş kabul edebileceğim kişilerin hepsi 10 yaş civarı tanıdıklarım.

Durum bu.

Which I is I?

Theodore Roethke'nin bu şiirini dünyanın en boktan dizisinde kullanmışlar

Ciddi anlamda sıkıntılı metin yazarları var, bu metni öyle bir yerde kullanmış ki bana kalsa o sahneye oskar veririm!

ama sadece o an, gerisi dizi akasya durağından beter, o az gelir hatta çocuklar duymasın

In a dark time, the eye begins to see,

I meet my shadow in the deepening shade;

I hear my echo in the echoing wood--

A lord of nature weeping to a tree,

I live between the heron and the wren,

Beasts of the hill and serpents of the den.

What's madness but nobility of soul

At odds with circumstance? The day's on fire!

I know the purity of pure despair,

My shadow pinned against a sweating wall,

That place among the rocks--is it a cave,

Or winding path? The edge is what I have.

A steady storm of correspondences!

A night flowing with birds, a ragged moon,

And in broad day the midnight come again!

A man goes far to find out what he is--

Death of the self in a long, tearless night,

All natural shapes blazing unnatural light.

Dark,dark my light, and darker my desire.

My soul, like some heat-maddened summer fly,

Keeps buzzing at the sill. Which I is I?

A fallen man, I climb out of my fear. 

The mind enters itself, and God the mind,

And one is One, free in the tearing wind.

Ortalık öyle sisli ki,
 kim olduğunu bile 
seçemiyebiliyor insan,
o derece 
alaca zamanlar 
heryer
iki elinizi yüzüne
 kapatıp düşünürken
 tek elin size ait olmadığı hissi kadar

Kararlarının arkasında durmak gerçekten o kararı vermekten daha zor. Geri dönüşü yok genelde yapılanların. Şimdi düşünüyorum ve asla bilemiyeceğim eğer bu şekilde davranmasam daha mı iyi olurdu yoksa çok daha beter bir durumda mı olurdum.
Devamlı destekleyecek fikirler bulmaya çalışmaktan yoruldum kendimi. Sıkkınım  gene. Baş ağrılarım arttı. Çok sağlıksız hissediyorum kendimi. Acaba bedenen tükenmişliğim mi tetikliyor ruhi sarsıntımı yoksa tersi mi, onu da bilemem çünkü tatil falan yapamam hele bu ara imkansız.
Bir süre tam boşvermişlikle deneme kararı aldım. Biraz daha rahat çalışmaya zorluyorum kendimi. Obsesif olmaya gerek yok.
Çünkü benin meslekte her ne kadar obsesyon seni tüketse de hastanı kurtarır. Bendeki ancak biraz sağlıksız özel bir form haline dönüşüveriyor. OBSESİF KONVÜLSYON:). Bak tam uydu bu bana tanım olarak. Kompülsif tepkiler yerine konvulzif tepkilerle giden özel bir klinik!

Kendime not

Bu aralar kafam yeniden değişik çalışmaya başladı

Evde işler limoni, ama düzelmeyecek kadar değil

İş çok yordu, fiziksel olarak değil ama insanları idare etmek zor hele kendinden kıdem olarak alt olanlar bile idare edilmek istenince işler karışıyor

Bazen hakettiklerini vereyim diyorum ama yapım uymuyor

Dün şu cümleyi çok sevdim, benim çevirimle

Yaptığın hiçbir şey bir boka yaramayacak, ama sen gene de yapmalısın, çünkü sen yapmazsan yapacak başka kimse yok

Bir de şu var:

Dokunduğunuz her hayatta parmak izlerinin kaldığını unutma

Akşam Beni Unutma yı izledim ordan bunlar. Bu ara başka neler yaptım not alayım

deli gibi içmeye başladım

yürüme sanslarına döndüm

haftaya yelkene çıkmayı umuyorum

finansal durum sarı alarm vermekte

Massive Attack son albümünü çok beğendim

Güneşli Pazartesiler ve REC seyretmeye çalıştım 10'ar dakika dayanabildim

Otomatik Portakalı bir daha okuyorum ama bu sefer şarkı listesi yaparak her bölüme.

Dün birisi arabada speak in tongue çalarken şarkıyı sadece ismi üzerinden giderek aşağıladı, ağzının payını verdim. çocuk bana ruh hastasıymışım gibi baktı

bu kadar stop.

Choke, choked, choking, chokable, chokeness...

Yaşamayan bilmez o duyguyu

Tamamen tıkanmış haldeyim

Artık günlük işlerimi etkilemeye başladı

Obsesif-kompulsif miyim diye ciddi anlamda düşünmeye başladım

Kimseyle de paylaşamıyor ki insan

Birisi dese hmmm aslında garip değil hepimiz böyleyiz diye

Yok o da rahatlatmaz beni, yani birileri düşünce yapımı onaylayınca mutlu etmeyecek ki beni

Sadece public confirmed olacak

Ne bileyim yahu, eski günleri özledim

Sadece 1 sene öncede olmak için hayatımın ne kadarını ortaya koyabilirim 

Tam miktarı verecekken oğlum saçmalama ne ettin, başına ne geldi ki böyle diyorsun diyorum

Samimi söylüyorum son 8 ay tam bir kabustu

Bu süreçte işte çok başarılı oldum... galiba

Evde sıkıntım yok

Ama duygual anlamda bittim, ne yaptım hak edecek sorusu kemiriyor aklımı

aslında sanırım yalan söylüyorum şu an

Beni bitiren ne gerek vardı bunlara ve acaba düzelir mi?

Yemin ettim düzeltmek için birşey yapmıyacağıma çok istesem de

Yeminimi ilk defa bozmamak için hergün yeni yeminler etme ihtiyacım oluyor

Öyle iğrenç bir akıl oyunu içindeyim ki

Ya karşı taraf ta seninle aynı duygular içinde ama yemin ettiyse diyor

Pıfff içinden çıkamadıkça bu dehlizin

Nefesim tıkanıyor

Sonuç: gidip içmem lazım

Sabit

Bazen verdiğiniz emek, yaptığınız şeyler gösterdiğiniz çaba bir işe yaramıyor. Sizce yarasa da yahut öyle düşünmek iyi gelse de gerçekler kötü çarpıyor insanın suratına.

Yakın zamanda önemli bir sınavım var. Benim geleceğimde resmen bir dönüm noktası. Kimse belli etmese de biliyorum ki herkes kazanmamı bekliyor. Elimden geleni yapıyorum. Nefret ederim bahardan bir yorgunluk gelir başım ağrır vs vs. Bu sınav da malesef bahar aylarına geldi ama elden ne gelir ki. Neyse neden üzüldüm...

Babamla konuştuk dün. Oradan buradan derken oğlum o sınavı sana yedirmezler, siyaseten yenilirsin o yüzden çok umutlanıp sonra üzülme dedi. Ben de farkındayım bazı şeylerin ama ne bileyim kişi konduramıyor, yok yok olmaz öyle şey hakkım bu benim tiyatrosunun başrolunü veremiyor kimseye

Bakalım neler olacak, az kaldı şurada 2 hafta falan var. Gene kafam duman, ders var ya çalışılması gereken nerede gereksiz kuruntu var beynim didiklemeye başladı. Tamam sorunlu bir yapım var ama artık bunalmaya başladım. Geçer bunların hepsi düşüncesi neredeyse hayal oldu bana. Geçmiyor işte rahatlayamıyorum atamıyorum kafamdan. Çabalarım başta evet sen doğrusunu yaptınken gerizekalı sen ne ettin haline gelmeye başladı.

Kısacası üzgün, kırgın, pişman en önemlisi de bu aralar zayıfım. Bahar ya...

Hayat bu işte!

Nefret ediyorum bana:'' her işin iyi, süper mesleğin var, harika bir evliliğin var, ailen dillere destan vs vs'' denince. Evet doğrusunuz, zaten beni üzgün yapan da bu...

Herşey tam, fakat neden bu sıkıntım o zaman. Neden bu kadar takıntılıyım. Hayır obsesif kompulsif takıntılar değil bunlar. Kafam değişik çalışıyor işte. Üzülecek birşey mutlaka buluyorum. Depresyon mu dediniz? Yok öyle de değil. Bir değersizlik hissim, başarısızlık hissim falan yok. Daha çok kronik melankoli mi demeli bulamadım. Üzülüyorum durduk yere, ona, şuna, ötekine...

Bazen bir filme, bazen bir hastama, bazen tanımadığım herkese. Birşey yapmak zorundaymışım gibi geliyor. Ama eyleme geçince dönme şansın yok, dahil olduğun zaman o soruna içerisindesin artık. Tamam ona da varım. Sonra ne oluyor, sıkı durun kendi kendimi yemeye başlıyorum. Sana ne ki? Şimdi bulaştın bu işe ya yarın senin de çözemiyeceğin hale gelirse? O zaman ya senden beklerlerse çözümü? Ya yetersiz kalırsan? Bir de diğer sorunlar var soruyorum kendime'' çok mu takdir edilmeye ihtiyacın var? sevilmek için takınılan bir rol mü yaptığın?'' Sahtekar mıyım? İçimden gelerek yapmıyor muyum tüm bunları!

Benim sorunum çok! Alıştım mücadele etmeye kendi hayali sıkıntılarımla. Ama dayanamadığım şey başta da söyledim'' hayat sana güzel'' denmesi. Değil! Hayat bana güzel değil. Çünkü siz üzüldüğünüz zaman başkaları ile paylaşacak sorunlarınız var, sebepleriniz var. Benim yok, benim kimseye açıklayabilecek sıkıntım yok. Bunları da sırf ileride belki düzelir, bunlara bakar ve vay be ne kadar değişti herşey deme umuduyla yazıyorum. Bu da sahtekarca geldi şimdi. Belki de sebepsiz yazıyorum. Sebepsiz hiçbir şey yapılamaz mı? İyilik, kötülük, yazma eylemi ...

Mutlaka bir nedeni olmalı değil mi eylemin? Nedeni yaratan etken de hep bir amaç olmalı... Benim, tamam kabul ediyorum diyelim gizli planlarım var ve ondan uğraşıyorum ıvırla zıvırla peki bu yazma işlemindeki gizli amacım ne? Vicdan desem, ulan kötü birşey hayatta yapmadım ki ben neyin vicdanı! Bilmiyorum, bulamıyorum. Yıllar geçti, hayatımı tüketti bu sorular benim.

Ne diyelim ''Hayat bu işte''

Nereden çıktı şimdi?

Bizim İzlandalı çıktı geçen karşıma şans eseri. Başbakan vardı hani. Ne diyeceğimi bilemedim. Durdum öyle. Çünkü dedim ya yemin ettim, ilk adım atan olmayacağıma.
Ortak arkadaşımız vardı benim yanımda. Onlar sohbet etti ayak üstü biz böyle bir durduk iki yabancı gibi. Sonra durdu ve nasılsın? dedi. Ben de teşekkür ederim. sen?
Durum böyle olunca aslında uzun zamandır ilk defa sözümü tuttuğum için bir nevi rahatlama da oldu bende. Ancak çok rahatsız olduğum bir mesaj aldım geçen. Mesaj dediğim text mesaj değil. Böyle arayıp bulunan mesaj. Ama durum öyle olunca üzerine alınmalı mısın alınmamalı mısın, belli değil. Üzerime alınsam İzlandalı diyor ki lütfen koyverme, üzerine alınmazsan ne diyor anlamadım. Ama üzerime alınmak hoşuma gidiyor.
Karışık.

Detay için: izlandayı bana düşman eden çapkın

Avatarism mi Na'vism mi?

Bu navi arkadaşlar pek bir sevildi. Bu filmlerde gösterilen ütopyaların hep distopyalara dönüşmesi ile ilgili. Hayallerdir kişiyi mücadeleye iten o gücü veren. Film belki de burda gıdıkladı yalnız kalpleri. Distopya değil etopya vardı bu sefer. Ben de pek sevdim. En çok da ağacı sevdim.

Na'vi dili pek hoş. Yaratıcısına göre doğu dilleri, çince, pers dili ve aborjin dillerinden temalar içeren orjinal bir dilmiş kendileri. Çok da güzel bir özelliği varmış; kendileri küfür veya kötü söz içermemekte.

Bir na'vi kızarsa en fazla Pxasìk yani screw it no way dermiş. Nga yawne lu oer ise seviyorum şekerim seni.

Bir daha yurt dışına çıkarsam Navistan'a gideceğim. Yeşil pasaport da verdiler bana, vize de yok:) Oradan da gereksiz insanlar defolistan cumhuriyetine uğrarım ooohhh.

Formspring.me moda ya!

Takip ettiğim bir blogger yazmış bu soruları.

Hoşuma gitti ve cevapladım.

Hepimizin aklına gelen ama düşünüp, cevabını kayıt altına almadığımız sorular bunlar.

- eğer bir radyo programı yapsaydınız içeriği ne olurdu?
Kesinlikle gün içerisinde yaşadığım olaylar aklıma hangi şarkıyı getiriyorsa azıcık o olaydan bahsedip aklıma gelen şarkıyı çaldığım bir müzik programı olurdu.

- tekrar üniversiteye gitme şansınız olsa hangi bölümde okurdunuz?
Gene tıp okur, ama ihtisasta cerrahi değil Fizik Tedavi veya daha da tiksinçleşeyim Cildiye seçerdim

- eğer gazeteci olsanız hangi gazetede yazardınız?
Mahalli beni okuyanların beni tanıdığı bir gazete

- adınızı seçecek olsanız hangi adı seçerdiniz?
Selim. Annem hırçınlığımızı ismimizden aldığımızı ve eğer şimdiki aklı olsa abime Halim bana da Selim adını koyacağını söyler

- arkadaşlarınızdan hangisi ile tanışmamış olmayı isterdiniz?
pas, yemedi cevap vermek

- anneniz aynı ama babanız farklı biri olsaydı hayatınız nasıl olurdu? ya da tam tersi...
Babam farklı biri olsa bu kadar dediği dinlenen, mantıklı biri olmazdım
Annem farklı biri olsa bu kadar duygusal, sulu göz biri olmazdım

- erkek kardeşiniz değil de kız kardeşiniz olsaydı hayatınız nasıl olurdu? ya da tam tersi...
Kız kardeşim olsa sanırım dünyanın en iyi abisi olurdum. En azından denerdim. Karım sen dünyanın en iyi abisi olurmuşsun diyor ama onun objektifliğine tam güvenemiyorum. Ama ne bileyim severdim, desteklerdim hep. Daha çok yazardım ama abime ayıp olur

Kanat

Bugün canım kanat yemek istedi. Öyle olunca da düşündüm en son ne zaman yediğimi. Çok fanatik bir kanatçıyım bu arada. Eskiden bu kadar güzel yapamıyorlardı. Artık sos ve sunum desteği ile inanılmaz lezzetler elde ediyorlar. Benim şimdiye kadar denediğim yerler, Bakırköy tarafında Haydar, Kozyatağı tarafında Atatürk veya İnönü caddesi girişinde adını hatırlamadığım bir yer, Sarıyer'de bir petrolün yanından girince bir yer, Kanatçı adını taşıyan bilimum yerler vs vs(Londra, York, Manchester, Edinburgh...).

Adını hatırlamıyacağım kadar çok yerde kanat yedim, sebebi bulduğum lezzetin daha üstünün olup olmadığı sorusuydu. Benim için bu branşta lezzetin ulaştığı son nokta Bi buçuk'tur. Gerek hizmeti olsun, gerek lezzeti Ankara'dan gelen kankaların da bir numarası oldu. Bu ara sanırım bakım nedeni ile caddenin aşağısına gitmesi benim de baş uyuz olmam, mekanları kafamda kaldıkları gibi yaşatma isteğimden olacak ihmal ettim keratayı.

Kimsede var mıdır benim sapıklığım bilemiyorum (eşim diyor sapıklık diye), çok ama çok seversem bir yemeği, filmi,şarkıyı onu kimseyle paylaşamam, bencillikten değil. Çok sevip birilerine tavsiye edip, o kişiden hmmm ne bileyim gittik ama çok da sevmedik, dinledik ama bizi açmadı, seyrettik ama çok bayıktı geri dönüşü aldığımda ÇILDIRIYORUM. Hayır eleştirilmez olduğumdan değil, ama bak ben seni değerli görmüşüm şurada şöyle bir yer var ben çok beğendim felan demişim. Sana kimse zorla git demedi ki (kimseye öneride bulunmam bu tip konularda ben beğendim derim sadece). Sonra gelmişsin bana hmmm ıghhh beğenmedik. Tamam da neyi? Sen bana onu söyle de bir daha ben de dikkat edeyim. Nesini beğenmedin şeker? Yooo öyle özelliği yoktu yani ne biliim, sarmadı beni!!!! ULANNN SARARIMMM SENİİ. Bana birisi deseki X bişeyi çok sevdim. Seninle de paylaştım bunu. X i mutlaka fırsatım olunca dener, beğenirsem tavsiye edene arar teşekkür ederim, beğenmezsem de X neden bunu beğenmiş olabilir diye düşünüp karşılaştığımızda evet gittim hoştu diye başlayıp onun beğenmesine sebep olmuş olacak şeyleri sayıp, beni uzaklaştıran şeyleri de yalnız şurası şöyle olsaymış tadından yenmezmiş derim. Biri bana böyle davransa neden sapıklaşayım seve seve her güzelliğimi paylaşırım.

Temelde bana göre sorun artık kişiler çok kaba, lafları nereye gidiyor ne anlaşılıyor umursamıyorlar. Belki de toplum böyle. Ama ben de o toplumda yaşamımı devam ettiriyorum. Hakkım yok mu ben size nasıl davranıyorsam az da olsa karşılığını görmeye. Ne bileyim öyle işte.

Ben gideyim Bi Buçuk'ta alayım acılı 24 parça, soğan halkası, patates kızartmamı, yanına da Corona, takayım kulağıma ipod, ''Let Down'' dinleyeyim:

ONE DAY YOU'RE GONNA GROW WİNGS

A CHEMİCAL REACTİON

HYSTERİCAL BUT DON'T THİNK USELESS

COZ I WİLL CUT BOTH OF THEM AND EAT

Dahiler ve aşkları! Kim dahi, aşk ne kafam karıştı.

Ankara'dan gelirken aman İstanbul'da mesafeler uzun benzine çok para harcarsınız, park yeri sorun yer bulamazsınız dediler, kanımıza girdiler ve arabayı değiştirdik. Ben o dönemde Ankara'da kalacağımdan bir süre daha, C. de burada yalnız kalacağından Honda Jazz aldık ona.

Plan 2. el bir dizel corsa iken ne ara ağzımdan girdi burnumdan çıktı ve sıfır Jazz' ı aldık. Çok iyi araba çıktı Jazz. Mondeo vardı önceden. Ondan sonra bir tipi gidişi garip geldi ama gerçekten Japon yapmış. Sıkıntı yaratmadı. Son bir senedir ben de buradayım diye değiştrmeyi kafaya koydu bizimki. Ne alalım ne ile değiştirelim derken hiç aklımızda olmayan bir araba aldık.

Aklımızdan geçenin çok ötesinde bir şeyi hanım gene alladı pulladı ''böyle alt dudak sarkık, gözler ürkek, benim hep hayalimdi kocacımm'' diye diye bir anlık boşluğumla mantıklı geldi bana da:) Ama çalıştığı hastanede park yeri doktorların hepsi bisikletle gelir hesabı ile yapılmış durumda. Karşıya gidiyor hergün. Jazz da çok sallamıyordum arabayla öne arkaya vura vura giriyordu. Söz verdi 50 defa buna yapmıyacağım. Sen deli misin, olur mu hiç o araçla öyle park felan dedi. Hatta alalım diye bu arabayı hastaneye bırakmam arkada özel otopark var konuştum oraya bırakacağım dedi. Tam 6 ay oldu bu sözler verileli.

Haftasonu Kozyatağı Bauhaus'da yanında benim olduğumu unuttu veya artık beni sallamadığının deklarasyonu mu oldu anlamadım, geri geri gitti inmeye mi üşendi anlamadım alışveriş arabası ile top oynar gibi oynayarak ittirdi arabayla kenara. Sonra da boşalttığı alana girdi. Bende gözler faltaşı, C. iner ben çekerdim yazık değil mi arabaya deyince, döndü ve ölümcül cevabı verdi:

Sana yazık değil mi? Bu yağmurda inip çekeceksin, onu orada bırakanın ayıbı kocacimmm. Ne diyebilirim ki:)

Şu sıralar Dahiler ve Aşklarını okuyorum. Ondan da bahsederim daha sonra. En dahi olarak sunulanlar bile ne hallere düşmüşler kadınların ellerinde. İşin garibi öyle bir dehaları var  ki, doğuştan bezeli oldukları... Söyledikleri dünyanın en mantıksız şeyi de olsa o an için akıllıca geliyor size. Eşleri eş yapan en olmadık anda, en ihtiyacınız olanı söylemeleri sanırım.

Sen 39 derece ateşle allem et kullem et bak sen de açılırsın gel bir dolap alalım kitapların çekmecelerde sürünüyor de, hasta hasta beni bauhausa götür. Sonra aman üşürsün de arabadan indirme, sağa sola çarpa çarpa park et. Bauhausa girecekken burası çok kalabalık hafta içi ikeadan alırız kütüphaneyi de ve eve yargıcı da indirim varmış aaaa süper şeyler de var diyerek 2 gömlek ve 1 kazakla dön.

Conscience & Conscious

Sıradan bir gün değil! Yine sapıtmaya başlayacak gibiyim. Bu sefer olmaz. Ağzımın payını çok sağlam aldım son sefer. Artık eskisi gibi yaklaşamıyorum olaylara.

Eski ben ani çözümü savunurdu. Sorunu erken tanı. Hislerine güven. Problemi ortaya koy, çözüm seçeneklerini kafanda planla. Git sorunla yüzleş, çözüm seçeneklerini önüne koy ve ÇÖZ! Bu nedenle cerrah oldum ben. Uğraşamam süreğen sıkıntılarla. Kesip atmalı sıkıntı yaratanı, hayati ise kesilip atılamıyacak kadar,  tamir et, fonksiyonel hale getir. Cerrahi bu değil mi zaten? Karakterim mesleğimi belirledi.

Şimdi ise geçirdiğim zor 6 ay sonrası değiştim. Bu iyi mi oldu kötü mü kafam çok karışık. Alışık olduğum yol hep beni çukura soktu 6 aydır. Aldı aldı vurdu beni yere. Kalktım aynı yolu denedim gene güm yere. Şimdi sabit duruyorum. Bekliyorum sadece zaman ne getirecek diye.

Hastalara da yaklaşımım değişti. Daha önce korkak cerrah dediklerim gibi oldum. Bekliyorum. Daha konservatif bir adam oldum. Ama bunun sınırını nasıl bilebilirim ki. Ne zaman doğru an. Geç kalırsam ne olacak. Alışık olmadığım yerler, düşünceler bunlar. Aslında zarar görmüyorum bu halimle, eski halimde çok yaşadım ulan ne gerek vardı az bekleseydin düşüncesini hem sosyal hayatımda hem de meslekte. Ama tersi de doğru çok ilişkimi korudum bu yolla çok hastamı...

Peki seçimi ne belirleyecek. Tecrübe mi? Ne zaman tecrübeli oluyor insan, doğru anı, doğru tercihi biliyor? Yoksa tecrübe dediğimiz şey bunları bilmek değil de sonuçların başarılı olanları alıp sevinmek, kötü olanları bastırıp, yadsıyıp, suçluluk duymamak mı?

Tecrübe zaman geçtikçe insan zihninin suçlulukları, pişmanlıkları bastırma yetisinin artması mı? Bu fikir de üzüyor. Yani aynı hataları hep yapacağım ve yıllar geçtikçe hissizleşecek miyim? Değildir umarım demek istiyorum. Yaşayacaksam acısı ile tatlısı ile, hissederek yaşayacağım demek istiyorum ama gücüm var mı? YOK. Şu an için kesinlikle ama kesinlikle yok. Fakat dondur düğmesi yok ki yaşamın. Her an yeni sorunlar, sıkıntılar, hastalar, komplikasyonlar.

İş hayatı, eş hayatı, aşk hayatı, sosyal hayat. Yok öyle bir tasnif. Hepsi tek. Biri kalbimi kırıyor, veya ben öyle sanıyorum. Sorunu tanımlıyorum. Çözümü buluyorum ve yüzleşince bammm yere. Yooo yok bir sorun denince ben paranoid oluyorum. Ama içimden bir ses var kardeşim diyor. O sesi dinlemek daha mantıklı geliyor. Üzerine gidiyorsun ve ikinci gümm. Çözüm oluyor kör düğüm.

Bu algıyla atıyorsun iç sesini kilere. Bir defol git diyorsun. Eee yansımıyor mu iş hayatına... Yansıyor tabi, bunu opere edelim istersen DMS. Yok abi bir tomo daha çekelim. Bir de Mr mı çektirsek. Emin olalım öyle opere edelim. Belki bu süreçte genel durumu da düzelir. Ya yarın hasta için daha kötü olursa...

Bu noktada ben vicdanen bitiyorum. Prisoner dizisini sevmiyorum işte. Sıkıntı yaratıyor bende.

Kezzabın Olsam Yaksam Seni

Bazı sebepler olmasa ben sana daha neler anlatırdım. Umarım bir şekilde bir blog yazında falan rastlarım da sana kucaklarım sıkı sıkı. Adamın yerinde rol çalmak istemiyorum, ondan uzatmadım ama kızıyorum özensizliğe.

Gidiyowmusun, sende gel bende geleyiwmki heğ şey şhok güzel olsun, 

Bu ne lan! Böyle yazmak için ben iki saat düşünüyorum. Aynı ilkokul müfredatı değil mi okuduğumuz? Lakin eski sarkastik formuma yavaş yavaş yaklaştığımı hissetmekteyim.

Bu herif ciddiye alıp kurmasa Renton'lu Spud'lı grubu. Bir de buluyormuş bir milyonu:) O zaman bittim işte.

Sara Lov, Çeşme çeşme, aynıyız biz... Sen suylasın ve ben acıyla

Fountain, fountain 

We are the same

Fountain, fountain

We are the same
You with the water, and me with the pain

Turning it over again and again

Don't you wish you could throw your pennies back at them?

Don't you wish you could throw your pennies back at them

Back at them

At them

Fountain, Fountain

We are the same

Fountain, Fountain

We are the same

All that anyone ever has for you

Are the things you reflect back to them

Don't you wish you could throw your pennies back at them?

Don't you wish you could throw your pennies back at them?

Back at them

At them

Fountain, fountain

We are the same

Fountain, fountain

We are the same

It is so beautiful how you remain 

The Fountain (imdb için tıkla)

Video klipte kurt başlıklı kız ben seni daha yeni gördüm.

Ne güzel filmdi... Küçük dünyalarda büyük şeylerden bahsetmek demiş birisi ne güzel tanımlamış.

PJ Harvey- Fountain

stand

under

fountain

cool skin

wash clean

wash him

from me

along comes wind

a big bone-shaker

blows off my clothes

completely naked

what to do

when everything

has left you?

out of the blue

it is he

a vision to me

bearing leaves

petals green

covers me

in all my shame

hand in hand

he's my big man

stays with me

some forty days

no words 

then goes away

Dahiler ve aşkları

Şu sıralar bu kitabı okuma gafletinde bulunuyorum. O kadar promilim yüksek ki şu an her cümleyi on defa felan okuyup düzeltiyorum. Defolun gidin hayatımdan pis öcüler. Neler getiriyorsanız aklıma alın götürün gerçekten dayanacak gücüm kalmadı. Tükendim! Her çabamda daha iyi hissedeceğimi umuyorm elli defa düşünüyorum ve sonuç ortada anathema dan regret...

Gerçekten şaşırdım ne yapacağımı. Düşünmeye son vermek için elimden gelen herşeyi yapıyorum ama yok her sabah hayaletinle uyanıyorum. Neden??? Alışık değilim ben küslüklere, sabah kırılsam öğlene affederim ben ama seninle olmadı olamadı. Sana aşkımdan değil 50 defa söyledim: tek bilmek istediğim sebebi. Ama zor değil mi? Zor buna cevap vermek, gurur var tabi! Sende var bir tek  o...Bizde yok o duygu.

Elli defa ayaklar altına aldım o duyguyu ben, bir söz için. Kusura bakmayın abi, ben sanırım biraz kırdım sizi! Çok mu zordu be... Çok mu zordu abi yanlış anladınız beni, sakın öyle düşünmeyin demek? Çok mu zordu paranoyak dünyamdan tohumlarını uzak tutmak ha? Çok mu zordu, biraz özen göstermek? Zordu tabi çok zordu. Bugün gördüm seni. Çok ağır gelirdi sana, benim gibi gereksiz birini mutlu etmek. Ama senin yüzünü gülerken gördüm ya bugün... Dedim en azından mutsuz etmedim onu. Bazen bencillik edip ben üzüldüysem keşke o da üzülse desem de aslında öyle değil. Nasıl olsa bunu okuma şansın yok. Ama ben seni istemesem de bir şekilde takip etmek zoruna kalıyorum VE YÜZÜNÜ GÜLÜMSER GÖRÜNCE ÜZÜLSEM Mİ SEVİNSEM Mİ BİLEMİYORUM...

Kimse kimsenin hayallerini...

Sabah sabah bunaldım. Dün çok güzel başlayan, güzel giden, akşama doğru mutluluğuma mutluluk katan fakat kişilerin rutinlerini aşamayacaklarını inadına inadına gözüme gözüme sokmaya çalışan gizli gücün etkisi ile felakete dönüşen bir gün oldu. Artık neden diye sormayı da bıraktım. Şimdi yanlış da anlaşılmasın ben burada yazarken genelde başkasının gözüyle de okumaya çalışıyorum çok değişik algılanabilirim. Özel hayatımda sorun yaşayan birisi değilim sadece etrafımdaki değer verdiklerimin sorunlarını sanırım fazla içselleştirme gibi bir özürle donatılmış bünyeye sahibim. Bir arkadaşım son zamanlarda çok sıkıntı çekti. Çok üzüldü. Benden de saklıyordu ama deşe deşe öğrendim ve ben şahidim ki sorununu çözmek için elinden gelen herşeyi yaptı. Yüzüp yüzüp kuyruğuna gelirsin ya dün tam öyleydi. Onları görünce vayy be dedim demek ki bazen emekler karşılıksız kalmıyormuş. Gurur duydum gizliden gizliye. Bak iyi ki bu herifin abisisin diye. Saat 8'de gerçeklerle yüzleştik hep beraber. Şu anda sorunu eskisinin 1000 katı. O kadar emeğinin heba olduğunu düşünüyor. Sesi titriyor konuşurken. Ve aslında dile getirmeyip düzelir oğlum sakin ol desem de biliyorum ki işler 1 ay önceden bile daha sarpa sardı. Yahu bu nasıl bir saçmalık. Göremiyor mu insanlar kendilerine verilen değeri, algı bu kadar mı körleşiyor. Bu duygu kötürümleriyle aynı havayı solumak tüketiyor beni. Ne suçu var o çocuğun ne hakkınız var ona daha 29 yaşında emek ver ver ama sonunda işler daha bok oluru kafasına vura vura eze eze yüreğini ezberletmeye.

Ben mi niye çıldırdım. Çünkü gece 12 de bana bu muydu karşılığı be abi dediğinde, yalan söyledim gözünün içine baka. 10 sene sonra geriye bakınca ben elimden gelen herşeyi yapmıştım demessen sırtında kamburu hissedersin dedim. Sen doğru olanı yaptın dedim. Diyemedim ömrü boyunca o çalınmış umutlarının sırtını değil kalbini ezeceğini.

Onu üzmemek için değil belki de kendime kıyamadım...

Empire of the sun ve kulak temizliği

Empire of the Sun - We Are The People
by kartveli007

Hava kötü, içimiz daraldı...

İyi müzik gibisi yok böyle zamanlarda. Eskiden sevdiğim şeyleri çok paylaşmazdım, şimdi de aslına bakacak olursanız değişen yok:)

Buyrun kulak temizliğine

We can remember

Swimmin' in december

Headin' for the city lights

In nine' seven' -five

We share in each other

Nearer than farther

The scent of lemon

Drips from your eyes

We are the people that rule the world

A force running in every boy and girl

All rejoicing in the world

Take me now

We can try

We lived an adventure

Love in the summer

Followed the sun 'til night

Reminiscing other times of life

For each every other

The feeling was stronger

The shock hit eleven

We got lost in our eyes

REFRAIN:

I can't do well when I think you’re gonna leave but I know I try

Are you gonna leave me now

Can’t you be believin' now

(repeat)

Can you remember the human life

It was still where we’d energize

Lie in the sand and visualize

Like it's '75 again

We are the people that rule the world

A force running in every boy and girl

All rejoicing in the world

Take me now

We can try

REFRAIN...

I know everything about you

You know everything about me

We know everything about us

(repeat)

REFRAIN...

BÖYLE KÖTÜ GÜNLERDE GÖZLERİNİ KAPATIP GÜZEL ŞEYLERİ

 HATIRLARSIN VE 

YANAKLARIN ISINIR BÖYLE

 SAÇMA SAÇMA KENDİ KENDİNE

 GÜLÜMSERSİN YA...

Deluks edisyonda 1 tane boş yok. İyi dinlemeler

Pipilotti Rist ve wicked game

voglio bevere